Karin en Sjoerd zitten allebei thuis met een burn-out. Helaas werkt de manier waarop ze elkaar op de zenuwen werken niet echt mee aan het herstel. Ze zijn boos. Heel boos. Waarom kunnen ze me allebei glashelder uitleggen. Die ander, die heeft het gedaan.
Op het moment dat ik ze een spiegel voor houdt, schrikken ze eerst, maar dan komt het besef. Ze doen het allebei. Vanuit de kwetsingen reageren ze gemeen. Ze zeggen hele nare dingen tegen elkaar. Dat de ander in reactie daarop ook gemene uitspraken doet en ze het dus eigenlijk zelf uitlokken, beseffen ze niet. In de spreekkamer zie ik het besef groeien.