Love hopping versus een duurzame relatie

Hoge eisen

Hoe komt het toch dat ze elkaar niet weten te vinden? En dat is niet alleen in Nederland het geval, maar het is een wereldwijd probleem, waar ook heel veel onderzoek naar wordt gedaan op dit moment. De toegenomen welvaart heeft ertoe geleid, dat wij steeds meer eisen stellen aan onszelf, waardoor we vaker vastlopen, overspannen raken of met een burn-out thuis komen te zitten. Daarnaast stellen we ook steeds meer eisen aan onze relatie en aan onze partner. Met als gevolg dat meer mensen van elkaar scheiden en daardoor ook meer mensen ongewild alleen zijn.

Hoe komt dit nou? Dit heeft te maken met de wereldwijde maatschappelijke veranderingen in de manier van denken over onszelf. Op zich zijn dit positieve veranderingen: We zijn meer assertief opgevoed, we vinden onszelf de moeite waard en komen voor onszelf en voor onze belangen op. Maar op een gegeven moment zijn we daarin doorgeslagen. In onze westerse, individualistische maatschappij zijn steeds meer mensen op zichzelf gericht. Als zij de boodschap oppakken, die eigenlijk voor onzekere en (te) sociale mensen bedoeld is (“Je bent het waard!”), dan versterkt dat hun egocentrisme en dat geeft problemen. In de maatschappij, maar ook in het persoonlijke leven van deze mensen.

Als je van elkaar houdt, vind je het fijn als de ander gelukkig is. En als je een gezonde eigenwaarde en veilige hechting hebt, ken je je eigen behoeften en kun je daar ontspannen over communiceren. Dan zal de ander als vanzelf rekening met je houden. Maar bij die eigenwaarde en hechting zit vaak een knelpunt, daar gaat mijn promotieonderzoek over. Alles wat je mee hebt gemaakt in je leven teleurstelling, de pijn van afwijzing, de angst dat je alleen zal blijven, je onzekerheid over je uiterlijk die vooral in de puberteit vaak optreedt, dat alles heeft je gevormd. Al deze zaken hebben een enorme impact op hoe je in een relatie staat. En dat is zeker geen positieve impact.

Maar je hebt ook mooie dingen meegemaakt, misschien heb je lieve broers en zussen, of fijne ouders of grootouders, heb je fijne vriendschappen meegemaakt, een liefdevolle relatie. Deze positieve ervaringen vormen je ook. Elke liefdevolle band die je hebt ervaren kan maken dat je de vaardigheden hebt geleerd die nodig zijn om samen te leven. Dat je weet, wat het betekent om je aan te passen aan elkaar, de balans tussen samen zijn en jezelf blijven.

Een maatschappelijk knelpunt is de snelheid van oordelen. Onze maatschappij (in ieder geval de reclame) is gericht is op de buitenkant. Maar die bepaalt natuurlijk niet of je een gelukkige relatie kunt hebben. Dat weten we allemaal. Toch worden we onbewust beïnvloed door de media. Veel mensen nemen niet meer de moeite en de tijd om de binnenkant te leren kennen. Ze ontmoeten elkaar één keer en beslissen dan dat hij of zij toch niet de partner van hun dromen is. Ze willen geen tijd verliezen en gaan snel over naar een kennismaking met iemand anders. Maar zo werkt het niet.

Hoefnagels (2009) en Van Hintum (2007) hebben onderzoek gedaan naar deze problematiek. Iedereen heeft, bewust of onbewust, een lijst met eigenschappen en wensen waaraan hun droomprins(es) moet voldoen. Vergelijkbaar met het ‘jobhopping’-fenomeen in het arbeidsleven, komt het ook in de liefde steeds vaker voor dat men van de ene partner naar de nóg leukere partner -of van de ene teleurstelling naar de nog grotere teleurstelling- ‘hopt.’ Dit wordt ‘love hopping’ genoemd; de lijst met eisen waaraan De Ware moet voldoen, wordt zo steeds langer. De hedendaagse single wil een totaalpakket, ‘Liefde a la carte’ (Van Hintum 2007): complete vrijheid en geen verantwoording hoeven af te leggen, maar tegelijkertijd de geborgenheid van en saamhorigheid met een geliefde.